De historie in vogelvlucht
Op 30 juli 1946 is v.v. Montfoort opgericht. Al snel werd de nieuwe club in de volksmond VVM genoemd. Een naam die door een enkeling nog steeds wordt gebruikt, hoewel de officiële naam al lang geleden is omgedoopt in Montfoort. Tot op de dag van vandaag zijn de clubkleuren oranje/zwart: oranje voor de shirts en de sokken en zwart voor de broeken. De club speelde vanaf de beginjaren de thuiswedstrijden aan het Grote Bospad. Dit sportpark bestond uit niet veel meer dan een speelklaar gemaakt weiland, twee kleedkamers en een klein verkooppunt voor een eenvoudig hapje en drankje. Maar wel allemaal door zelfwerkzaamheid tot stand gekomen. Die zelfwerkzaamheid loopt als een rode draad door de clubhistorie want na verloop van tijd verrees er een clubgebouw, tribune, parkeerterrein en nieuwe kleedkamers: nu wel met douchegelegenheid.
Sportief stelde Montfoort niet al te veel voor. Jarenlang vertoefde het in de onderbond zonder aansprekende resultaten te halen. Daarop was het wachten tot de beginjaren zeventig. Onder leiding van voormalig profspeler Henk van Laatum werd Montfoort kort na elkaar twee keer kampioen en promoveerde het naar de 3e klasse KNVB. In het seizoen 1974/1975 kwam Montfoort een punt tekort voor promotie naar de 2e klasse. Als gevolg van transfers van enkele belangrijke spelers, volgde een jaar later degradatie.
Sinds 1973 heeft Montfoort haar thuishaven op Sportpark Hofland. De velden worden gehuurd van de gemeente, maar alle opstallen zijn door de leden zelf gebouwd, door de jaren heen gerenoveerd en nog steeds door vrijwilligers onderhouden. De al eerder genoemde zelfwerkzaamheid is door latere generaties gelukkig behouden gebleven. Plezier maken en feesten horen ook bij Montfoort. Zo wordt er onder de slogan ‘bij Montfoort gebeurt meer’ al sinds 1990 jaarlijks een grote playbackshow georganiseerd en heeft de club sinds enkele jaren ook haar eigen carnavalsvereniging ‘Les Amis d’Orange’. Misschien wel juist daarom heeft Montfoort een Bourgondisch karakter: gezelligheid als het kan, maar presteren als het moet.
Die prestaties werden zeker geleverd vanaf 1992 toen een gouden en jeugdige generatie, aangevuld met enkele routiniers, erin slaagde om met vier opeenvolgende promoties de 1e klasse KNVB te bereiken. Dat niveau werd vastgehouden tot 2003, waarna degradatie volgde. Maar twee seizoenen later promoveerde Montfoort opnieuw naar de 1e klasse. En toen kwam 11 mei 2010. Dankzij het winnen van de play offs wist Montfoort, dat onder de troetelnaam The Orange Machine steeds meer bekendheid had gekregen, een plek in de Hoofdklasse af te dwingen. Dagenlang was heel Montfoort (en niet alleen de club) ondersteboven. Trots en ongeloof vochten om voorrang. Hoe was dit nu toch mogelijk?
Maar toen werd het 15 juni 2011….opnieuw de play offs en opnieuw een zinderende finale op een stampvol Hofland….in de verlenging werd CSV Apeldoorn met 1-0 verslagen! Montfoort was Topklasser geworden en ook nu was trainer Marinus Dijkhuizen de regisseur van de successtory. Er volgde een ongekende vreugde-eruptie die dagenlang nagolfde en uitmondde in een grootse huldiging in het centrum van de stad. Spelers en begeleiding werden voor hun uitzonderlijke prestatie onderscheiden met de Montfoortse Knoop, een erepenning van de gemeente. Montfoort, dat kleine clubje met nog geen 400 leden, daar had niemand rekening mee gehouden. Maar het onmogelijke bleek mogelijk. The Orange Machine deed het: yes we can!